Er gebeurt veel hier, hier bij de INPraktijk. En evenzo gebeurt er veel in mij en mijn huis en mijn leven. het komt letterlijk allemaal wat dichter bij elkaar. Dit transformatieproces is op zijn minst uitdagend te noemen. In haar instorten trekt onze samenleving flink wat mee. En brengt ze een boel omhoog. Vraagt ze om authentieke stappen. En zorgt ze dat deze gezet gaan worden.
Covid-19 ‘verlost’ ons van onze zekerheden en daagt ons uit te stappen in vol persoonlijk leiderschap. En om dit te kunnen doen, raakt het de longen. De longen, het verdriet-centrum maar ook het gebied waar (oer)angst huist. Ik zie veel verdriet naar boven komen. In mijn sessies. In mij. En angst. Ook in mij. Verdriet en angst.
En dan zou je natuurlijk kunnen zeggen, je zou kunnen verklaren: ja, natuurlijk. Mensen verliezen zekerheden en dat maakt angstig. En dat is zo. Natuurlijk. Er is absoluut angst als reactie op de veranderingen in zekerheden en omstandigheden. Maar het gaat verder dan dat. Ik ontmoet mensen in het lege niets van transformatie. De wereld wordt als vreemd ervaren, de (oude) ik wordt als vreemd ervaren. Dit is vreemd, angstig, leeg. En om naar die nieuwe ik, die nieuwe staat van zijn te komen, komen oude angststukken naar boven om verwerkt te worden. Diepe angststukken en vergeten verdriet. Uitgestelde rouw. Stukken die al een lange, lange tijd in je onbewuste met je meereizen.
Is de verandering in de maatschappij door Covid daar de aanleiding toe? Of roert ons onbewuste zich en creëert Covid tegelijkertijd de tijd om hier ruimte aan te geven? Ons onbewuste dat ik directe verbinding staat met onze moeder. En onze Grote Moeder, de aarde.
Gaia draait. En wringt. Ze beweegt haar prachtige overvloedige zijn uit een vieze jas van schaarste en controle. En wij, wij zetten ons af tegen de controle middelen die nu dreigen te ontstaan. Terwijl de werkelijke invloed binnen in ons huist, niet in ons verzet.
Want gaan wij mee met het proces, gaan wij ver-lichten, laten wij ook onze oude jas van programmeringen los, dan vinden we daar vrijheid.
Deze grote onwenteling brengt in dat oude omhoog dat we los mogen laten. En in veel gevallen is dat angst en verdriet. Is dit waar we ons in bevinden een voorwaarde wellicht? De voorwaarde die we nodig hadden wellicht? Een storm van complete onduidelijkheid en onrust en waar in de golfslag ook al het oude, diepliggende en opgeslagene mee mag bewegen?
Het is anders werken, merk ik. Waar 1 van mijn grote taken in mijn vak is te zoeken naar een manier het proces ‘aan’ te zetten, jou ‘in proces te laten gaan’, beweegt dit proces nu zichzelf en jou, is het vanzelf gaande. Aangezet door allerlei andere factoren, niet door mij. Ik ben erbij aanwezig, geef de liefdevolle ruimte en help betekenis geven en zoek naar wat er nodig is. Ik ben er.
Want dat is waar onze grootste focus mag liggen Er zijn. Er zijn voor jezelf, jezelf tegemoet komen terwijl dit bezig en gaande is. Immers, deze transformatie zet wel door. Als er stukken zijn die jij los mag laten om vrij, verlicht en vervuld door te gaan de ‘tijd na Covid’ (aka: de Nieuwe Wereld) in, dan gebeurt dat wel, geloof me. En terwijl dit aan het gebeuren is: Wat heb je nodig? Wat kun je jezelf geven? Waarin mag je jezelf tegemoet komen? En wat ga je vragen van je omgeving? En welke regels hanteer jij in nabijheid?
Het is een onderzoek. Het is iets wonderlijks. En ik ervaar het als heel bijzonder hierin te mogen ondersteunen. Bevoorrecht. Alsof ik mag aarde mag helpen de ruimte te vinden voor haar nieuwe koers. En dat doen en kunnen we allemaal. Door onze zwaarte los te laten, ver-lichten we (letterlijk, dus) en kan onze prachtige planeet helen en zijn in haar kwetsbaarheid en het nieuwe tijdperk ingaan. Een nieuwe tijd die ons nog veel turbulentie gaat brengen en uiteindelijk iets fijners dan we nu kunnen vermoeden.
Wat zou jij willen dat er op ons ligt te wachten. Wat denk je, wat visualiseer je? Waar komen we terecht wanneer we werkelijk los durven te laten? Wanneer we volledig gaan vertrouwen?
Deel het met me. Ik zie je beelden graag!
Wat zou liefde doen? 